Мнения других авторов
- 28.03 // 12:46 Рыгор Кастусёў. ЛІНІЯ ФРОНТУ. Як інвестыцыі закапваюцца ў зямлю // Статья
- 27.03 // 12:38 Анна Красулина. ТАЛАКА. Как реформировать энергетику Беларуси и избежать войны // Статья
- 26.03 // 15:22 Андрей Дмитриев. ПРАВДА. Мечты Лукашенко и реальность // Статья
- 25.03 // 19:17 Ярослав Романчук. КРИЗИС. Чиновники-башмаки // Статья
- 25.03 // 11:53 Таццяна Караткевіч. НАРОДНЫ РЭФЕРЭНДУМ. Воля да Волі // Статья
Другие Мнения этого автора
- 04.09 // 10:48 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Антыблогер // Статья
- 27.08 // 10:52 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. 50 // Статья
- 19.08 // 11:11 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Нацыя двухногіх зэдлікаў // Статья
- 12.08 // 11:48 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Зямля пад крыламі хімеры // Статья
- 05.08 // 11:27 Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Краіна хакераў // Статья
Мнение
Сяргей Дубавец. СВАБОДА. Старыя здымкі
Сяргей Дубавец. Пісьменнік, журналіст, выдавец. Нарадзіўся ў 1959 годзе ў Мазыры. Пісаў усё жыццё, шмат і ва ўсіх жанрах, пераважна — у палемічным. Выдаў некалькі кніг эсэістыкі і прозы. Асноўная тэма творчасці — шуканне ўласнае тоеснасці беларуса ў сваёй краіне і ў свеце, у гісторыі і ў космасе. Быў рэдактарам газет «Свабода» (1990) і «Наша Ніва» (1991). З 1997 мае на Радыё Свабода аўтарскую перадачу «Вострая Брама». |
Раптам у вінтажным альбоме пабачыш фота, на якім не адбіўся час. Розьніца ў часе кудысьці адступіла. Няма іншых поглядаў, павароту галавы, моды, прадметаў, краявіду... Хоць здымак зроблены шмат-шмат гадоў таму. Нават зіма не ўспрымаецца як акцэнт. Як на гэтым здымку Калядаў 1982 году ў Заслаўі. “Майстроўня”.
Каб пераканацца, што гэта не памылка, адгортваю раней, у школьныя гады, і бачу на здымках сьмешныя вопраткі й полубоксы, зацяты бляск у вачах настаўніц, дзіўны прыцемак у клясе... Гартаю ў пазьнейшыя гады й трапляю на першы зьезд БНФ. Канец 1980-х. Нехта крычыць з залі, на сцэне самотныя выступоўцы, аблезлыя моўніцы, у прасторы – цяжкі нафталінавы савок. І зноў – сьмешныя вопраткі, “зыгрыбоны”, прыстрашанасьць уваччу. Калі б сказалі што падзеі адбываліся не праз 10 гадоў пасьля школы, а за 10 гадоў да яе – паводле духу на здымках – гэта б не зьдзівіла.
“Майстроўня” была першай суполкай у Беларусі, якая пачала дзейнічаць публічна. Сёлета ёй споўніцца 30 гадоў. Яе ўдзельнікі – пераважна студэнты, філёлягі й мастакі – быццам вырваліся ня толькі з саўка, але зь бюракратычных рэгулаў часу. Гэта быў такі супольны прарыў да свабоды. А дух свабоды, калі ён у нейкі момант захапляе тваё сэрца, ня можа старэць і несьці на сабе адбіткі часу. Яго эўфарыя нязьменная як палёт.
З “Майстроўні” ўсё й пачалося. Перамены. У культуры, у палітыцы, у грамадзтве, ва ўсім. “Нефармалы”, рух, фронт... Толькі далей гэта ўжо не было пазачасавым і служыла сваю зямную службу. Спрацоўвала інэрцыя таго колішняга прарыву да свабоды.
А сама “Майстроўня” засталася як фэномэн “ніадкуль”. Можна, вядома, пралічваць, з чаго яна ўзялася, але адказ ніколі ня будзе поўным. І таму на фотках “Майстроўні” я не знаходжу пылу часу й адрознасьці поглядаў, павароту галавы, моды, прадметаў, краявіду...
А можа быць, гэты прынцып унівэрсальны? І варта перагледзець увесь “альбом” нашай гісторыі, даўняй і нядаўняй, каб пабачыць, што там было фэнамэнальным, а што – не? Бо не абавязкова тое, што робіцца, нават самае маштабнае й нібыта важнае, па-за гэтым днём што-небудзь значыць. І застаецца ў гісторыі не адмысловым пачаткам чагосьці, а толькі сьмешнымі полубоксамі, рэтра-сукенкамі й забытымі позіркамі зь мінуўшчыны.
Гартаючы стары альбом, зьвярніце ўвагу на “нехарактэрныя” здымкі. Вось прайшло амаль трыццаць гадоў... А ўсё як цяпер.
Меркаванні калумністаў могуць не супадаць з меркаваннем рэдакцыі. Запрашаем чытачоў абмяркоўваць артыкулы на форуме, прапаноўваць для ўдзелу ў праекце новых аўтараў або ўласныя матэрыялы. |
Последние Комментарии