Алесь Мікус. ПРАЕКЦЫІ. Як дзеці. Как дети

Алесь Мікус. Музыка, перакладчык, публіцыст. Нарадзіўся ў 1982 годзе ў Мінску. Адукацыя: аддзяленне псіхалогіі БДУ, аспірантура АПА. Рэдактар беларуска-балцкага партала Svajksta.by.

I.

Калі паглядзіш на беларускую медыйную прастору, не афіцыёзную, дык прыгадваецца нешта дзіцячае.

Што беларусам цікава?

Агляды, дзе што даюць паесці. Пра родны Мінск. І “софці-софці” нейкія нацыянальныя адзнакі, тыпу маек.

І чацвёртае — налаяцца (мякка ці стражэй) на асяроддзе, у якім жывуць.

Вядома, рызыкоўна выходзіць на нейкія абстракцыі. Беларусы бываюць розныя. Але агульная ментальная прастора ўсё ж ёсць, яе не можа не быць там, дзе мноства людзей жывуць у агульным полі.

Беларусы нагадваюць дзяцей. Якія абмацваюць бліжэйшае наваколле. Якім цікава, чым іх кормяць і з чаго гэта складаецца.

Дзецям цікавыя госці. Не тое, што яны ў сабе “нясуць”, а тое, што яны прынеслі. Госць як новы зайшоўшы фізічны аб’ект.

І дзецям цікавае новае. А таксама тое, што іх адрознівае. На фізічным плане, не на нейкім іншым яшчэ. “Арнаменты” і вышымайкі — выключна неглыбока. Але гэта ўжо не столькі дзіцячае, колькі падлеткавае.

Падлеткавае таксама і тое, як наэлектрызавана беларуская прастора. Канфлікты, адасабленні, асабістыя межы, баруканні. Галоўны вораг — кандуктар, праўда? Вельмі бацькоўская фігура.

Такім чынам, не трэба чакаць таго, чаго ў наяўнай прасторы пакуль адбыцца не можа.

II.

Да, как-то так получилось, что в существующей системе координат мы — подростковое общество.

Кстати, украинское общество — уже на шаг впереди. Не 13-15 лет, а лет 20 с хвостиком. Драки, выяснение отношений, ставление себя.

Русские удивляются с белорусов, почему белорусы так легко посылают друг друга на три буквы и не получают за это по репе от посылаемого.

Русские вообще — постарше. У них не прерывалось развитие. По крайней мере, с ленинских времен, а есть подозрения, что и с более ранних, вплоть до раннеромановских времен. Есть такая версия.

У белорусов ни с ВКЛ, ни с БНР преемственности особо нет. Уже и с БССР особо не осталось. Только последние 20 лет.

Иногда подумаешь — как же здесь не хватает представителей Мудрости. Каких-нибудь «мудрых евреев» или своих мудрых.

Кстати, деревня все же сохранила мудрость. Только мы ее мудростью не считаем, так, забабоны. В деревне и деревенских, даже в мудрых людях, силы нет.

Взросление нашего общества скорее всего произойдет как у соседей — через соотнесение с более продвинутыми и типа «мудрыми» иностранцами, Западом или Россией. Брюссель, Вашингтон, Москва или даже Варшава.

Но есть совсем маловероятный, но все же свой путь — своя мудрость. Лишь 1%, что будет такой путь, это не по-современному. Городская молодежь не признает сельских дедов своими вожатыми. Тогда будет признавать чужих, иноговорящих. 

 

Меркаванні калумністаў могуць не супадаць з меркаваннем рэдакцыі. Запрашаем чытачоў абмяркоўваць артыкулы на форуме, прапаноўваць для ўдзелу ў праекце новых аўтараў або ўласныя матэрыялы.